నీ వాడ నైతిని నేను నా వాడ వైతివి నీవు
నీ వాడ చేర రమ్మని నీ వేల పిలువవు నన్ను
వేచి వేచి నాకు చాల విసువు పుట్టు దాక నీవు
కాచుకొని యున్నా వంత కాని వాడ నెట్టు లైతి
చూచి చూచి రామ నిన్ను సుంత నిలదీయుదు
పూచిక పుల్ల కన్న పోపో కడు పలుచ నైతి
పిలచిన తడవుగ తరచుగ కలల లోన కనిపింతువు
అలక లన్ని నిన్ను జూచి నంత లోనె యణగారును
కలక దేరి తగవు తలపు గడచి మనసు చాల మురియు నయా
చిలిపివాడ నేడైనను చెప్పు మెపుడు పిలిచెదవో
విచ్చిపోవు తిత్తుల దూరు పిచ్చిపనికి విసువాయెను
గుచ్చి హింసపెట్టు ప్రకృతి గొడవలతో విసువాయెను
మెచ్చి స్వస్వరూపజ్ఞాన మిచ్చితి విది మేలాయెని
వచ్చి ముచ్చట దీర్చమంటె పలక విది వింతాయెను
విచ్చిపోయే తనువుల దూరే పిచ్చిపనితో విసువొచ్చేను
రిప్లయితొలగించండిచిలిపివాడ యీ నాడైనా చెప్పవయ్యా పిలిచే దెపుడో
మీరింకా చిన్నవాళ్ళు అలా అంటే ఎలా? :)
శర్మగారూ,
రిప్లయితొలగించండిఇలాగు వచ్చినందుకు మీరు ఆశ్చర్యపోవటం సహజమే. కాని కీర్తన వెలువడటంలో నా ప్రమేయం చాలా తక్కువ. అది యెలా బహిర్గతమయ్యేదీ కేవలం భగవదేఛ్ఛ మాత్రమే. కరచరణాద్యవయవసంపుటీకరణమైన ఈ శరీరం నాకు కేవలం ఉపాధి మాత్రమే నన్న స్పృహ నాకు నిత్యం. కాని యీ మాట బయటికి అంటే లోకం నన్ను డాంబికుడు అనుకుంటుంది. అలాగని లౌకిక జీవనం పట్ల అశ్రథ్థ యేమీ లేదీ జగన్నాటకంలో.