పూతన - 5. పూతన శ్రీకృష్ణుని జంపయత్నించుట.

ఆ.వె. శిశువు నెట్టులైన జిదుమంగ రాకాసి
వచ్చి నల్లనయ్య వంక జూచి
వీని జంపు టెట్లు వ్రేలెడైనను లేడె
మనసు రాద టంచు మధనపడుచు

ఆ.వె. వీని జంపకుండ వెనుకకు బోరాదు
రాజు మాట మీర రాని దాయె
నిపుడు వీని నులిమి యింటికి బోయి నా
పాపనికి ముఖంబు జూపగలనె

వ. అని విచారించి బాలుని మొగమ్మీక్షించి

మ. పగ లేదోయి కుమార నీ పయిన నావంతైన నట్లయ్యు ని
న్నొగి నే జంపక ప్రోలి కేగుటకు లో నూహింపగా రాదు నా
దగు దోసంబన కంసరాజునకు మే లాశించ నా కర్మ మి
ట్లగు నం చించుక కాన కుండుటయె నయ్యా గోపచూడామణీ

మ. అవునోయీ మరి నేను రాక్షసినె మా కాదిత్యులే గొప్ప శ
త్రువులీ సృష్టిని తొల్త నుండి కనుకన్ దుర్మార్గు లవ్వారు మా
కవలోకింపగ వారి కట్టులనె మే మట్లౌటచే జంపు వా
రవకాశంబులు గల్గు పట్టులను దైత్యాళిన్ సదా దేవతల్

కం. శిశువు లని చంప వెఱువరు
విశదంబుగ హేమకశిపు బిడ్డను దునుమన్
యశ ముడుగ దేవనాథుడు
నిశిచరపతిసతిని బట్టె నేర్పెసగంగన్

కం. ఈ యూరి కెంత దూరం
బా యూ రటు లెన్ని చూడ నన్నిట నగు సు
మ్మా యూరికి నీ యూరును
నాయనపని యొప్పు నాది యనుచిత మగునే

ఆ.వె. శక్ర డెట్లు తలచె శాత్రవ శాబకుం
డల్ప గాత్రుడగుచు నడలు నపుడె
చంపవలయు ననుచు జక్కగా నారీతి
శిశువు వైన నిన్ను జిదుమ వలయు

తే.గీ. అనుచు దేవవిరోధి యైనట్టి కంస
రాజు ననుబంపె నినుజంపి రమ్మటంచు
నీవు శిశురూపమున నున్న దేవదేవు
డవు మహావిష్ణుడవు నాగ డక్కు గలిగి 

వ. అని యిట్లు కఠినంబుగా పలికి మనసు దిటవు పరచుకొని పైటచెరంగునకు శిశుశిరంబును దెచ్చి చనుమొననందించుచు మరల

కం. ఇది  తప్పని యెంచును మరి
యిది యొప్పగు పనియె శత్రుహింస యుచితమే
యదియును రాజాజ్ఞగ నై
నది విహితం బనుచు దలచు నది తప్పెంచున్