గీతాధ్యయనం గురించి అరవిందుడి అభిప్రాయం.

ఉపోద్ఘాతంగా ఈ మధ్య జరిగిన ఒక బ్లాగు చర్చా సందర్భాన్ని ముందుగా ప్రస్తావిస్తాను.

ఈ‌నెలారంభంలో,  రచ్చబండ చర్చావేదికవారు  భగవద్గీతలోని ఈ శ్లోకం యొక్క విశ్లేషణ మీరు చేయగలరా? అని ఒక ప్రశ్న వేసారు.

వారు చర్చకు పెట్టిన శ్లోకం

తమేవ శరణంగచ్చ సర్వభావేన భారత। తత్ప్రసాదాత్పరాం శాంతిం స్థానం ప్రాప్స్యసి శాశ్వతం॥

అన్నది.  ఇది భగవద్గీతలోని మోక్షసన్యాసయోగంలోని 62వ శ్లోకం.

ఈ చర్చలో మొదటగా నేను స్పందిస్తూ ఒక వ్యాఖ్యను పెట్టాను. పాఠకుల సౌకర్యార్ధం ఆ నా వ్యాఖ్యను యథాతదంగా ఇక్కడ ప్రచురిస్తున్నాను.

ఈ విధంగా ఒక గీతాశ్లోకాన్ని బహిరంగ చర్చకు పెట్టవలసిన అవసరం యేముంది? భగవద్గీతకు అనేకమంది పెద్దలు వ్రాసిన ప్రామాణిక వ్యాఖ్యానాలున్నాయి కదా, అందుబాటులో. .మీరు స్వయంగా చదువుకొనవచ్చును. హఠాత్తుగా ఒక శ్లోకం వెంటబడినంతమాత్రాన అది పూర్తిగా బోధపడకపోవచ్చును. గీతాధ్యయనం అవసరం కావచ్చును. అటువంటి సంధర్భంలో ఇక్కడ చర్చించటం వలనా ప్రయోజనం ఉండదు. ఇది సరైన విధానం కాదని నా అభిప్రాయం. మీ అభిప్రాయం వేరుగా ఉంటే ఉండవచ్చును.

ఆ తరువాత చర్చ విస్తారంగా కొనసాగింది.

పై వ్యాఖ్యకు అదనంగా మరేమీ వ్యాఖ్యానించే ఉద్దేశం లేకపోయినా K.S. CHOWDARY గారి అభ్యర్థన మేరకు మరికొంత వ్రాయటం తప్పలేదు. ఆ తరువాత నా అనేక వాదోపవాదాలు కొనసాగాయి. ముఖ్యంగా శ్రీకాంత్ చారి గారు అవకాశాన్ని అందిపుచ్చుకొని నన్ను ఎద్దేవా చేయటానికి కాను నా మాటలను పూర్వపక్షం చేయటానికి మిక్కిలి ప్రసంగించారు.  చివరకు "పవిత్రత ముసుగులులో వాస్తవాలు వెలికి రాకుండా గొంతు నొక్కాలనే" ప్రయత్నం నేను చేస్తున్నాననే మహదభిప్రాయాన్నీ సభాముఖంగా వెలిబుచ్చారు. సరే, సభాముఖంగా మరికొన్ని అటువంటి ఆణిముత్యాల్లాంటి మాటలూ దొర్లాయనుకోండి చర్చలో.

ప్రస్తుతవిషయం. 

గీతాధ్యయనం పై అరవిందుడి అభిప్రాయం గురించి ఈ రోజున ఒక బ్లాగులో కొన్ని మాటలు చదివాను. అది  Integral Yoga of Sri Aurobindo & The Mother  అనేది. అందులో The message of the Gita అనే టపాలో ఈ‌ క్రింది వాక్యం కనిపించింది.

In his commentary on the Gita, Sri Aurobindo emphasized that in order to understand the true message, one must patiently read it as a “developing argument” over eighteen chapters, instead of spotlighting a few chapters or scattered verses of one’s liking. 

ఐతే చదువరుల్లో కొందరైనా అరవిందుడు చెప్పిన మాటలు యథాతధంగా తెలుసుకో గోరతారు కాబట్టి వాటిని ఈ క్రింద ఉటంకిస్తున్నాను.

The Gita can only be understood, like any other great work of the kind, by studying it in its entirety and as a developing argument. But the modern interpreters, starting from the great writer Bankim Chandra Chatterji who first gave to the Gita this new sense of a Gospel of Duty, have laid an almost exclusive stress on the first three or four chapters and in those on the idea ̇ karma, the work that is of equality, on the expression kartavyam karma to be done, which they render by duty, and on the phrase “Thou hast a right to action, but none to the fruits of action” which is now popularly quoted as the great word, mahavakya of the Gita. The rest of the eighteen chapters with their high philosophy are given a secondary importance, except indeed the great vision in the eleventh. This is natural enough for the modern mind which is, or has been till yesterday, inclined to be impatient of metaphysical subtleties and far-off spiritual seekings, eager to get to work and, like Arjuna himself, mainly concerned for a workable law of works, a dharma. But it is the wrong way to handle this Scripture. (Sri Aurobindo.  Essays on the Gita, pp 35 - 36.)

అరవిందుల అభిప్రాయం నేను మొన్నమొన్న రచ్చబండలో వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయలకు ఎంత దగ్గరగా ఉన్నదీ చదువరులు అర్థం చేసుకోగలరని ఆశిస్తున్నాను.

ఈ మాటలు వ్రాయటం ద్వారా వినయం వదలి అతిశయం అనే దాన్ని ఆశ్రయించి మాట్లాడటం ఏమీ చేయటం లేదు నేను. ఈ మాటలు వ్రాయటంలో నా ఉద్దేశం నేను లోగడ రచ్చబండలో ఏమి చెప్పానో, అది పూర్వం పెద్దలచే చెప్పబడినదే కాని, కొందరు ఆక్షేపిస్తున్నట్లుగా నేను కొత్తగా సత్యాన్వేషణా నిరోధం కోసం చేస్తున్న ప్రయత్నం కాదని మరొకసారి అందరి దృష్టికీ తేవటానికి మాత్రమే. 

ఇప్పుడు ఎవరన్నా అరవిందులపైన కూడా అభియోగారోపణలూ గట్రా చేస్తారేమో నాకు తెలియదు.  అటువంటి సాహసాన్ని ఎవరైనా చేసినా అరవిందులకు కాని గీతకు కాని వచ్చే నష్టం ఏమీ ఉండదు లెండి.  కాని ఇప్పుడు ఈ‌ టపాకు ఎటువంటి వ్యాఖ్యలు వస్తాయో తెలియదు కాని ఉచితమైన వ్యాఖ్యలను మాత్రం అంగీకరించవచ్చును కాని అన్ని వ్యాఖ్యలనూ ప్రచురించటం అవసరమని అనుకోను.